Moja droga do upieczenia dobrego chleba na zakwasie była długa, kręta i usiana szeregiem niepowodzeń. Już właściwie machnęłam ręką godząc się z porażką, ale wtedy, niczym feniks z popiołu przyszła myśl, żeby zacząć kolejny, ostatni już raz.
Tym razem podeszłam do tematu profesjonalnie. Najpierw przetrząsnęłam internet i zebrałam wszystkie cenne informacje na temat hodowli zakwasu (polecam np. tę stronę – klik ). Podczas gdy mój młodziutki zakwas dojrzewał, ja codziennie zaglądałam do skrzynki w oczekiwaniu na książkę pt. „Chleb” J.Hamelmana. Przeczytałam ją od pierwszej do ostatniej strony, a niektóre nawet po kilka razy, i wtedy byłam gotowa na upieczenie mojego pierwszego bochenka. Potem kolejnego i następnego… Moje zmagania możecie obserwować na Instagramie, oto kilka ostatnich zdjęć:
Nie czuję się jeszcze ekspertką w tej dziedzinie. Moja przygoda z pieczeniem trwa krótko, a mój zakwas nie skończył nawet 4 miesięcy! Mimo to, za sprawą wielu Waszych komentarzy i próśb, dzielę się z Wami przepisem na naprawdę pyszny i niezbyt kłopotliwy chleb :-)
Każdy, kogo spotykam w Polsce pyta „to jak Wam się żyje w tej Francji?”. Zwykle odpowiadam, że są plusy i minusy. Jak w każdej dziedzinie, również w sprawach kulinarnych. Bo na ten przykład, jest pyszne mięso, ale nie ma takich wędlin, kabanosów. Półki uginają się od musztardy Dijon, ale my wolimy tą naszą. Bagietki – ach, te chrupiące bagietki! rozpływają się w ustach, ale nie ma pachnącego polskiego chleba. Są przeróżne warzywa, o jakich nam się nawet nie śniło, lecz nie ma zwykłego korzenia pietruszki, a zakup botwinki graniczy z cudem. Są świeże figi, francuskie winogrona, zielone migdały, ale śliwkę węgierkę spotkać – to rzadkość. Człowiek na starość robi się taki sentymentalny… Pan zaśpiewa, Panie Bogusławie:
chilitonka.com 